Ένα άρθρο του Γιάννη Μαρίνου στο ΒΗΜΑ με τίτλο «προνομιούχοι εκβιαστές»
Που δείχνει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες διάλυσης της χώρας
«Το ότι δεν υπάρχουν λεφτά, είμαστε κατάχρεοι και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας δεν έχει κουρασθεί η πένα του γράφοντος να το τονίζει από τη δεκαετία του ΄80, οπότε ικανοποιήθηκαν και έκτοτε ικανοποιούνται όλα τα αιτήματα των προνομιούχων τάξεων που μπορούν να ασκήσουν πίεση στα κυβερνητικά κόμματα και από τον τρόμο του πολιτικού κόστους που ασκούν ο εκθεμελιωτικός λαϊκισμός της Αριστεράς και οι συνδικαλιστές του μονοπωλιακού δημόσιου τομέα.
Πρόσφατα υπενθύμισα όσα έγραφε πριν από 150 χρόνια ο Ροΐδης, καθώς και την πριν από 100 χρόνια εκβιαστική απεργία των λιμενεργατών του Πειραιά. Μία ακόμη αναδρομή στο παρελθόν θα πείσει και τους πιο δύσπιστους. Αντιγράφω και πάλι από κύριο άρθρο της «Εστίας», που δημοσιεύθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1929:...
«Είναι αναμφισβήτητο ότι το Ελληνικόν κράτος κατά τα τελευταία αυτά έτη κινδυνεύει να εξουθενωθή τελείως και να υποκύψη προ των Ελληνικών “μπουλουκιών”. Κάθε ομάς ανθρώπων, συνδεομένων από κοινά συμφέροντα και μόνον συγκροτεί μίαν οργάνωσιν, εξασφαλίζει μερικούς δημοσιογραφικούς ή κοινοβουλευτικούς υποστηρικτάς και υπαγορεύει έπειτα τας θελήσεις της εις το Κράτος.Αλλοίμονον δε εις εκείνον,υπουργόν,δημόσιον λειτουργόν ή δημοσιογράφον, ο οποίος θα ετόλμα, όχι μόνον να αντιταχθή, αλλά και να μη υποστηρίξη τας αξιώσεις, αι οποίαι προεβάλλοντο.Η δύναμις των ομάδων εις την Ελλάδα, έχει καταστή καταπληκτική. Και αι παραδοξότεραι των αξιώσεων, κατορθώνουν να εμφανίζωνται ως δίκαιαι και να αναγνωρίζωνται αμέσως από το πτήσσον και πανικόβλητον Κράτος. Εάν τυχόν η αξίωσις είναι περισσότερον του δέοντος εξωφρενική,εάν η Κυβέρνησις καταλαμβάνεται υπό δισταγμών και προτάσσει αντιρρήσεις, αρκεί μια θορυβώδης διαδήλωσις εις τους δρόμους, διά να εγκαταλειφθούν αμέσως αι αντιρρήσεις και να συνθηκολογήση το Κράτος.
Υπό τοιαύτας συνθήκας, ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός της Ελλάδος μεταβάλλεται εις μπουλούκια, τα οποία συγκροτούμενα εις Επιτροπάς, Εκτελεστικά Συμβούλια, Γενικάς Συνελεύσεις ή Συνομοσπονδίας περιέρχονται τα υπουργικά και δημοσιογραφικά γραφεία διά την επιδίωξιν μιας αποζημιώσεως,ενός ειδικού φόρου, ενισχυτικού της οργανώσεώς των, ενός νέου δανείου, ενός οικοδομικού Συνεταιρισμού. Ποίος Ελλην,θα ηρνείτο να αποτελέση μέρος μιας τοιαύτης οργανώσεως, όταν ως ανταμοιβήν διά τας ολίγας ώρας της αναμονής εις τους υπουργικούς προθαλάμους θα ελάμβανε παρά του Κράτους ένα προνόμιον, μίαν καλήν αποζημίωσιν, μίαν σύνταξιν ή ένα ωραίον οικόπεδον.
Τα αποτελέσματα της τρομεράς αυτής συνηθείας,είναι δύο ειδών:Πρώτον,ότι το Ελληνικόν Κράτος χρεώνεται έως τον λαιμόν διά να κατορθώση να αντεπεξέλθη εις όλας αυτάς τας αξιώσεις και να ικανοποιήση όλας αυτάς τας ορέξεις, επιβαρύνει συνεχώς τον προϋπολογισμόν του με μεγάλα κονδύλια και υπερφορτώνει την αγοράν της χώρας κατά τρόπον μοιραίως δημιουργούντα οικονομικήν κρίσιν. Αφ΄ ετέρου, οι πολίται κακοσυνηθίζοντες από την εξαιρετικήν αυτήν υποχωρητικότητα του Κράτους,εγκαταλείπουν τας παραγωγικάς των εργασίας διά να επιδίδωνται εις την ολιγώτερον κοπιαστικήν και περισσότερον κερδοφόρον εργασίαν της αναμονής εις τα Πολιτικά Γραφεία και τους υπουργικούς προθαλάμους. Είδομεν ήδη χαρακτηριστικάς εκδηλώσεις της κακής αυτής νοοτροπίας. Υπάρχουν μυριάδες Ελλήνων, που μόνον από Κρατικάς επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις και επιδόματα ζουν».
Μπορεί αυτά να συνέβαιναν το 1929, αλλά η περιγραφή αποδίδει σχεδόν κατά λέξη και το σήμερα. Η κατάρα της απομύζησης του κράτους από τους εκβιάζοντες και τους υποκύπτοντες μετά τρόμου πολιτικούς μας είναι καταφανώς διαχρονική και εφιαλτική. Ας σημειωθεί ότι το άρθρο αυτό της «Εστίας» εγράφη λόγω εκβιασμού της κυβερνήσεως από λεωφορειούχους και εισπράκτορες. Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αντέταξε ένα ηχηρό όχι στον εκβιασμό. Αλλά στις επόμενες εκλογές τον τιμώρησαν και τις έχασε. Ετσι βαθμιαία οδηγηθήκαμε στη δικτατορία Μεταξά με τη συμβολή και του ΚΚΕ. Τα ίδια πράττει και σήμερα το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ»
Που δείχνει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες διάλυσης της χώρας
«Το ότι δεν υπάρχουν λεφτά, είμαστε κατάχρεοι και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας δεν έχει κουρασθεί η πένα του γράφοντος να το τονίζει από τη δεκαετία του ΄80, οπότε ικανοποιήθηκαν και έκτοτε ικανοποιούνται όλα τα αιτήματα των προνομιούχων τάξεων που μπορούν να ασκήσουν πίεση στα κυβερνητικά κόμματα και από τον τρόμο του πολιτικού κόστους που ασκούν ο εκθεμελιωτικός λαϊκισμός της Αριστεράς και οι συνδικαλιστές του μονοπωλιακού δημόσιου τομέα.
Πρόσφατα υπενθύμισα όσα έγραφε πριν από 150 χρόνια ο Ροΐδης, καθώς και την πριν από 100 χρόνια εκβιαστική απεργία των λιμενεργατών του Πειραιά. Μία ακόμη αναδρομή στο παρελθόν θα πείσει και τους πιο δύσπιστους. Αντιγράφω και πάλι από κύριο άρθρο της «Εστίας», που δημοσιεύθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1929:...
«Είναι αναμφισβήτητο ότι το Ελληνικόν κράτος κατά τα τελευταία αυτά έτη κινδυνεύει να εξουθενωθή τελείως και να υποκύψη προ των Ελληνικών “μπουλουκιών”. Κάθε ομάς ανθρώπων, συνδεομένων από κοινά συμφέροντα και μόνον συγκροτεί μίαν οργάνωσιν, εξασφαλίζει μερικούς δημοσιογραφικούς ή κοινοβουλευτικούς υποστηρικτάς και υπαγορεύει έπειτα τας θελήσεις της εις το Κράτος.Αλλοίμονον δε εις εκείνον,υπουργόν,δημόσιον λειτουργόν ή δημοσιογράφον, ο οποίος θα ετόλμα, όχι μόνον να αντιταχθή, αλλά και να μη υποστηρίξη τας αξιώσεις, αι οποίαι προεβάλλοντο.Η δύναμις των ομάδων εις την Ελλάδα, έχει καταστή καταπληκτική. Και αι παραδοξότεραι των αξιώσεων, κατορθώνουν να εμφανίζωνται ως δίκαιαι και να αναγνωρίζωνται αμέσως από το πτήσσον και πανικόβλητον Κράτος. Εάν τυχόν η αξίωσις είναι περισσότερον του δέοντος εξωφρενική,εάν η Κυβέρνησις καταλαμβάνεται υπό δισταγμών και προτάσσει αντιρρήσεις, αρκεί μια θορυβώδης διαδήλωσις εις τους δρόμους, διά να εγκαταλειφθούν αμέσως αι αντιρρήσεις και να συνθηκολογήση το Κράτος.
Υπό τοιαύτας συνθήκας, ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός της Ελλάδος μεταβάλλεται εις μπουλούκια, τα οποία συγκροτούμενα εις Επιτροπάς, Εκτελεστικά Συμβούλια, Γενικάς Συνελεύσεις ή Συνομοσπονδίας περιέρχονται τα υπουργικά και δημοσιογραφικά γραφεία διά την επιδίωξιν μιας αποζημιώσεως,ενός ειδικού φόρου, ενισχυτικού της οργανώσεώς των, ενός νέου δανείου, ενός οικοδομικού Συνεταιρισμού. Ποίος Ελλην,θα ηρνείτο να αποτελέση μέρος μιας τοιαύτης οργανώσεως, όταν ως ανταμοιβήν διά τας ολίγας ώρας της αναμονής εις τους υπουργικούς προθαλάμους θα ελάμβανε παρά του Κράτους ένα προνόμιον, μίαν καλήν αποζημίωσιν, μίαν σύνταξιν ή ένα ωραίον οικόπεδον.
Τα αποτελέσματα της τρομεράς αυτής συνηθείας,είναι δύο ειδών:Πρώτον,ότι το Ελληνικόν Κράτος χρεώνεται έως τον λαιμόν διά να κατορθώση να αντεπεξέλθη εις όλας αυτάς τας αξιώσεις και να ικανοποιήση όλας αυτάς τας ορέξεις, επιβαρύνει συνεχώς τον προϋπολογισμόν του με μεγάλα κονδύλια και υπερφορτώνει την αγοράν της χώρας κατά τρόπον μοιραίως δημιουργούντα οικονομικήν κρίσιν. Αφ΄ ετέρου, οι πολίται κακοσυνηθίζοντες από την εξαιρετικήν αυτήν υποχωρητικότητα του Κράτους,εγκαταλείπουν τας παραγωγικάς των εργασίας διά να επιδίδωνται εις την ολιγώτερον κοπιαστικήν και περισσότερον κερδοφόρον εργασίαν της αναμονής εις τα Πολιτικά Γραφεία και τους υπουργικούς προθαλάμους. Είδομεν ήδη χαρακτηριστικάς εκδηλώσεις της κακής αυτής νοοτροπίας. Υπάρχουν μυριάδες Ελλήνων, που μόνον από Κρατικάς επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις και επιδόματα ζουν».
Μπορεί αυτά να συνέβαιναν το 1929, αλλά η περιγραφή αποδίδει σχεδόν κατά λέξη και το σήμερα. Η κατάρα της απομύζησης του κράτους από τους εκβιάζοντες και τους υποκύπτοντες μετά τρόμου πολιτικούς μας είναι καταφανώς διαχρονική και εφιαλτική. Ας σημειωθεί ότι το άρθρο αυτό της «Εστίας» εγράφη λόγω εκβιασμού της κυβερνήσεως από λεωφορειούχους και εισπράκτορες. Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αντέταξε ένα ηχηρό όχι στον εκβιασμό. Αλλά στις επόμενες εκλογές τον τιμώρησαν και τις έχασε. Ετσι βαθμιαία οδηγηθήκαμε στη δικτατορία Μεταξά με τη συμβολή και του ΚΚΕ. Τα ίδια πράττει και σήμερα το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου