Με το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και ενώ η Ευρώπη αναγεννιόταν από τις στάκτες της, η χώρα για την οποία ο Τσώρτσιλ είχε πει «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», συνέχισε να τρώει τις σάρκες της πολεμώντας «αδελφός εναντίων αδελφού».
Ένας ανελέητος τριετής πόλεμος (1946 – 1949) μεταξύ του Εθνικού στρατού (του απελευθερωμένου κράτους) και του στρατού του ΕΛΑΣ (ΚΚΕ) έδωσε περισσότερα θύματα απ’ αυτά που έδωσε η γερμανική κατοχή.
Ο επίσημος εθνικός στρατός είχε την συνδρομή Άγγλων και Αμερικάνων και ο στρατός του ΚΚΕ την συνδρομή των γειτονικών (τότε ίδιας ιδεολογίας) κρατών Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας και Αλβανίας με την δυνατότητα, ελεύθερης διάβασης των συνόρων.
Ο ανθός της Ελληνικής νεολαίας ήταν τα κύρια θύματα ένθεν και ένθεν.
Στην Ελλάδα σήμερα βρίσκονται διάσπαρτα μνημεία «ηρώων» - θυμάτων.
- Των «κομμουνιστοσυμμοριτών» (μελών του στρατού του ΚΚΕ) από την μια πλευρά.
- Των «μοναρχοφασιστών» (στρατιωτών του επίσημου στρατού) από την άλλη.
Και οι δύο πλευρές συντηρούν το κλίμα με ετήσια μνημόσυνα κατ’ έτος, αρνούμενοι να δεχτούν το τέλος του εμφυλίου.
Είναι γνωστό και δεδομένο ότι ο εμφύλιος ανέδειξε δύο «νικητές».
Η δεξιά «κέρδισε» την στρατιωτική μάχη στο Γράμμο – Βίτσι. Έκτοτε το έριξε στην ιδεολογία της μάσας παραχωρώντας τα πάντα (πολιτισμό, ιδεολογικό αγώνα) στην αριστερά.
Η αριστερά «κέρδισε», έτσι την ιδεολογική μάχη. Κυριάρχησε κατά κράτος στον τομέα της παιδείας και του πολιτιστικού προϊόντος. Όταν στην Ελλάδα λέγαμε ποιητής, συγγραφέας, μουσικός ή διανοούμενος εννοούσαμε αριστερός.
Στο μετεμφυλιακό κράτος, τις προσπάθειες της αριστεράς να επανέλθει στον πολιτικό αγώνα της χώρας (μέσω της ΕΔΑ), αντιμετώπιζε το πολιτικό μέρος της δεξιάς με τραμπουκισμούς, δολοφονίες και αυτοσυγκεντρώσεις τρόμου.
*Δολοφονίες: Πέτρουλα (σε διαδήλωση), Λαμπράκη (σε αντισυγκέντρωση).
Στο μεταχουντικό κράτος η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς είναι απόλυτη. ΜΜΕ, «πολιτισμός», συνδικάτα δημοσίων υπαλλήλων είναι το δείγμα.
Στις «μνήμες» του εμφυλίου εκτός των επιμέρους μαχών υπάρχουν δύο με ιδιαίτερο συμβολισμό.
Το στρατιωτικό τέλος όπου ο επίσημος στρατός «νίκησε» τον στρατό των ανταρτών του ΚΚΕ.
Η «πηγάδα του Μελιγαλά» που «υποδέχτηκε και γυναικόπαιδα» με θύτες τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και θύματα τους αποκαλούμενους «προδότες».
Σήμερα ως αποτέλεσμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομκής κρίσης, για πρώτη φορά εμφανίστηκε στο προσκήνιο, «μη φοβική» πραγματική πολιτική έκφραση της δεξιάς η Χρυσή Αυγή.
Ενώ η μέχρι τώρα πολιτική παρουσία της δεξιάς ήταν φοβική και απολογητική για τον εμφύλιο, παραχωρώντας τα πάντα σε επίπεδο πραπαγάνδας στην αριστερά, η ΧΑ είναι έξω από ενοχές και υπερασπίζεται και ιδεολογικά τους στρατιωτικούς «νικητές» του εμφυλίου.
Με την πολιτική παρουσία της ΧΑ αναβίωσαν παλιές μέθοδοι και πρακτικές της δεξιάς της δεκαετίας του 60,αντίστροφα όμως τώρα. Κάθε μαζική πολιτική παρουσία της ΧΑ συνοδεύεται από αυτοσυγκεντρώσεις τώρα της «αριστεράς» εναντίον της «δεξιάς».
Με μεγάλη συχνότητα καταστρέφονται ή ανατινάζονται γραφεία της ΧΑ και το σύνθημα «ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» φωνάζεται και γράφεται στους τοίχους, ξυπνώντας φρικτές μνήμες του εμφυλίου.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι και το περιστατικό στη βουλή (17/7/2013).
Για την επόμενη εβδομάδα η ΧΑ έχει αναγγείλει πολιτική εκδήλωσή της στην Καλαμάτα. Οι αντίπαλες δυνάμεις της περιοχής καλούν σε αντισυγκέντρωση για να εμποδίσουν την συγκέντρωση της ΧΑ.
Ενώ θα περίμενε κανείς η ΧΑ να καταγγείλει την προσπάθεια αντισυγκέντρωσης, έρχονται αυτοί που οργανώνουν την αντισυγκέντρωση να καταγγείλουν την ΧΑ (Πετράκος - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας) ότι τους απειλεί τηλεφωνικά, ώστε να εμποδίσει την αντισυγκέντρωση.
Στην βουλή ακούγονται βρισιές και σε απάντηση του «ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» το «ΣΤΟ ΒΙΣΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ ΣΑΣ ΧΩΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ» (Κουκούτσης - βουλευτής ΧΑ Μεσσηνίας).
Τελικά τι οργανώνεται στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης; Οικονομικό είναι το πρόβλημα ή η επαπειλούμενη νέα σφαγή.
Ποιοι και γιατί μάχονται για την ημι - μουσουλμανοποίηση της χώρας. Τα γεγονότα της Συρίας γιατί δεν είναι καμπανάκι για αυτά που έρχονται και εδώ;
Γιατί τόση πρεμούρα από το «Ελληνικό» κράτος για το ισλαμικό τέμενος;
Η αντιμετώπιση των ΜΜΕ εδώ.
Περί Μελιγαλά εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου