21 Απριλίου 2010

Οι μαύρες αλήθειες του Φαήλου

Θα μείνουμε ακίνητοι και περιδεείς να βλέπουμε σαν γελάδια τα τρένα της Νέας Τάξης να περνάνε;
Άλλο ένα καταπληκτικό άρθρο του Φ. Κρανιδιώτη. Ζωγραφίζει! - εδώ
Ο Ιππίας και ο Δημάρατος ήταν νέο ΠΑΣΟΚ;Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο φόβος είναι όπλο. Όλες οι εξουσίες έχουν παίξει μαζί του. Βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, κομισάριοι, όλοι τον έχουν κουνήσει τον μπαμπούλα μπροστά στο έντρομο βλέμμα του πλήθους.
Όταν ο άλλος φοβάται, θα κάτσει πιο εύκολα κότα. Κι ο πιο βαθύς αταβιστικός φόβος, το πιο βαθύ ένστικτο είναι της επιβίωσης. Όταν λοιπόν ενσταλάξεις στην ψυχή του πλήθους τον φόβο της πείνας, της ανεργίας, της φτώχειας, τότε πιο εύκολα θα του επιβάλλεις αυτά που δεν τολμάς να ψελλίσεις πριν τις εκλογές.
Όταν το πλήθος μένει βουβό, μουδιασμένο, τότε μπορούν οι επίορκοι να υπηρετήσουν χωρίς προσχήματα τους ξένους αφέντες τους και τις ιδεοληψίες τους.
Το παλιό ΠΑΣΟΚ αποβιομηχάνισε την χώρα και ξεκίνησε κι ολοκληρώνει την αποβιοτεχνοποίηση της. Ευνούχισε κι εξευτέλισε τους αγρότες, τους έκανε δούλους των επιδοτήσεων, έσπασε την ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Έκανε πελατειακή πολιτική με πακτωλό δανεικών αλλά ΟΧΙ ΑΓΥΡΙΣΤΩΝ (όπως αποδεικνύεται τώρα).
Η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας ολοκληρώθηκε στη συνέχεια επί των ημερών του «σημίτειου άγους». Επί της διακυβέρνησης της χώρας από την «μαύρη τρύπα» της νεότερης πολιτικής μας Ιστορίας, εκτός από τις γκρίζες ζώνες, το φιάσκο των S-300, το ρουφιανιλίκι της υπόθεσης Οτσαλάν και το πρώτο κύμα επιδρομής της «πολιτικής ορθότητας», είχαμε και δυο τεράστιες επιχειρήσεις πλιάτσικου, μοναδικές στα χρονικά της Πατρίδας: το Χρηματιστήριο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η καθεστωτική αλητεία, λούμπεν απόγονοι μαυραγοριτών, ανακυκλωμένοι «προοδευτικοί», «εκσυγχρονιστές», «ανανεωτικοί» και κοσμοπολίτες ενοχικοί δεξιοί, έκαναν την μεγαλύτερη κουρσάρικη επιδρομή απευθείας στις τσέπες των πολιτών. Δημιουργήθηκαν αφανείς «εταιρείες», εγκληματικές οργανώσεις – παρέες από σοσιαλιστικά στελέχια, κολλητούς επιχειρηματίες, χρηματιστές κι εκδότες, που μάδησαν το πόπολο μέχρι φόδρα, με το πιο μεγάλο παπατζίδικο κόλπο της Ιστορίας. Σκουπιδόχαρτα αντί ζεστού χρήματος. Οι κράχτες ήταν οι ίδιοι οι σοσιαλιστές κυβερνώντες με τις δηλώσεις και παραινέσεις τους. Οι παρεούλες αυτές, ούτε 500 άνθρωποι, μάζεψαν όλο το χρήμα. Το ξανάγραψα: ποτέ τόσο λίγοι δεν έκλεψαν τόσο πολλά από τόσους πολλούς σε τόσο λίγο χρόνο. Η Κατοχή μας κόστισε λιγότερο.
Αντί για συγκέντρωση κεφαλαίων για ένα αναπτυξιακό, τεχνολογικό και παραγωγικό μπουμ, ήταν τελικά μια πολυτελής εκδοχή του κλασσικού παιχνιδιού, που παίζουν τα ξεφτέρια σε μια αναποδογυρισμένη χαρτόκουτα στην Πειραιώς, σε βάρος των κορόιδων. Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι τα φράγκα οέο;
Η ατιμώρητη αυτή εθνική κλοπή που παρέσυρε στη δίνη της και κατέστρεψε και τίμιους επιχειρηματίες (υπάρχουν και τέτοιοι) επέτεινε ακόμη περισσότερο το βούλιαγμα της παραγωγικής βάσης. Παράλληλα, στις δεκαετίες πριν το Εθνικό Ριφιφί της Σοφοκλέους, συνεχιζόταν το πέταμα των κοινοτικών κονδυλίων στην άβυσσο του κομματικού κράτους. Τα κεφάλαια που προορίζονταν για την οικονομική αναδιάρθρωση και την ανάπτυξη της χώρας τα κάνανε μουνταρία μεταξύ τους τα καλόπαιδα που ξυρίσανε τα μουστάκια, βγάλανε τα ζιβάγκο και θρέψανε μπάκα στο Κολωνάκι. Από κοντά φίλοι, συγγενείς, όλα τα προοδευτικά μπατζανάκια.
Τότε λοιπόν, ήρθε το επόμενο μεγάλο κόλπο, η ευκαιρία να σπάσουν τα κόκκαλα της Πατρίδας και να της ρουφήξουν και το μεδούλι: η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ανήκα στην μειοψηφία, αυτών που ήταν ΚΑΤΑ. Και δεν άλλαξα ποτέ γνώμη. Ήξερα ότι αυτό το καλαμπαλίκι είχε τόση σχέση με το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», όση και το ΠΑΣΟΚ με τον σοσιαλισμό ή η Ντόρα με τον φιλελευθερισμό κι εν γένει τις ιδέες, όλες τις ιδέες. Η μισή χώρα δεν έχει σιδηρόδρομο της προκοπής κι εμείς φτιάχναμε κωπηλατοδρόμια, ποδηλατοδρόμια, την τύφλα μας τη μαύρη. Οι μπετατζήδες, καναλάρχες κι εθνικοί προμηθευτές, με μάτι που γυάλιζε, μαζεύτηκαν όπως οι λύκοι στην πανσέληνο κι όπως οι λύκοι καμιά φορά τρελαίνονται και σκοτώνουν πολύ περισσότερα αρνιά απ’ όσα θα φάνε κι αφού τους πιούν λίγο αίμα, τα παρατούν νεκρά στοιχημένα το ‘να δίπλα στ’ άλλο, έτσι κι αυτοί ζαλίστηκαν. Κάθε μέτρο και δισταγμός παραμερίστηκε. Η χώρα, εσείς κορόϊδα, δανείστηκε υπέρογκα ποσά, με πενταετή δάνεια κι έφτιαξε τεράστια ΠΑΘΗΤΙΚΑ έργα που δεν αποσβέστηκαν ΠΟΤΕ και τα οποία κόστισαν 2,3, 4 5 φορές επάνω. Γιατί όσο πιο πολύς ο προϋπολογισμός για τον ανάδοχο, τόσο πιο πολλά τα «μαύρα» για τα στελέχια και τους μεσάζοντες.
Εμείς σαν μαλάκες οδηγούσαμε πειθήνια και στριμωγμένοι για ν’ αφήνουμε ελεύθεροι την «ολυμπιακή λωρίδα», για την Πατρίδα, ρε γαμώτο, και αυτοί με τις τσέπες ξέχειλες από τα πλιάτσικα λεφτά, μας προσπερνούσαν και μας χαιρετούσαν. Αυτό το τελευταίο κόλπο γκρόσσο ήταν η τελευταία σπρωξιά στον γκρεμό. Η Ν.Δ. που ακολούθησε, που επί των ημερών της ολοκληρώθηκαν τα χρυσοπληρωμένα έργα και έκανε και τους αγώνες, ακολούθησε την πεπατημένη. Μαζέψανε μερικοί από τα ψίχουλα που άφησαν τα στελέχια του «σοσιαλισμού» κι οι μακαντάσηδες τους.
Το καθεστώς λοιπόν τρελάθηκε από το μέγεθος του λουφέ. Τεράστια μεγέθη, αμύθητα ποσά, τα οποία, ΟΛΑ, τα πληρώσατε και τα πληρώνετε εσείς, αδέρφια. Όσες Καγιέν δεν αγοράστηκαν με το Χρηματιστήριο, αγοράστηκαν τότε.
Εμείς τα δανειστήκαμε, αυτοί τα πήρανε.
Σήμερα λοιπόν ήρθε ο λογαριασμός κι έχουμε και λέμε, τι παράγουμε; Σουβλάκι με πίτα, φραπόγαλο, πίτσα με και χωρίς αντσούγιες και ΟΛΑ τα υλικά εισαγωγής.
Είμαστε η μεγαλύτερη ναυτική δύναμη, σε λίγο χωρίς ούτε ένα ναυπηγείο.
Δεν φτιάχνουμε ούτε τρίκυκλο για μανάβηδες πια.
Η συμπαραγωγή στα οπλικά συστήματα είναι άγνωστη λέξη για τους πολιτικούς – ατζέντηδες των εμπόρων όπλων. Μα αν το φτιάχνεις εσύ ο ίδιος, πως θα πάρουν μίζα;
Εμφανίζανε ως δείκτη ανάπτυξης την …κατανάλωση. Με πέντε κάρτες και τρία καταναλωτικά έκαστος αγοράζαμε αυτά που παράγουν οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Κορεάτες, οι Γιαπωνέζοι. Όχι εμείς. Αυτοί. Και τους πληρώναμε με δανεικά. Και κάναμε χλιδάτους αγώνες τρεις φορές υπερτιμολογημένους. Με δανεικά. Ποιοι τα πήραν; Αυτοί που τα παίρνανε όλα. Πάντα.
Τώρα λοιπόν μας κουνάνε το δάχτυλο. Ο γνωστός καρπαζοεισπράκτορας κάθε πρόσφατης εθνικής ντροπής παριστάνει τον παιδονόμο, φοβερίζει, απειλεί, βρίζει.
Τρομοκρατούν τους δημοσίους υπαλλήλους, σπέρνουν τον πανικό στους συνταξιούχους και προϊδεάζουν τον ιδιωτικό τομέα για τον μεσαίωνα που έρχεται. Όμως εκεί στα βάθη της Μινεσότα ο Γιώργος κάνει φασίνα για να υποδεχθεί το Δ.Ν.Τ. και νοιώθει πιο σοσιαλιστής από ποτέ, ενώ ο Δρούτσας με το λακαρισμένο μαλλί του νταραβερίζεται με τον νεοοθωμανό Φον Ρίμπεντροπ.
Χρησιμοποιούν την κρίση και την προπαγανδιστική τρομοκρατία για να μας το βουλώσουν. Για να μείνουμε ακίνητοι, περιδεείς και να βλέπουμε σαν γελάδια τα τρένα της Νέας Τάξης να περνάνε.
Από τον Οκτώβρη κωλοβαρούσαν αλλά είχαν την πρόνοια να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα στα πραγματικά μεγάλα ζητήματα: να βγάλουν το «Εθνικής» απ’ το Παιδείας, να κάνουν Προστάτη το Μιχάλη, να καταργήσουν το Μακεδονίας – Θράκης και το Εμπορικής Ναυτιλίας, να δώσουν ψήφο στα παιδιά απ΄τη Λαχώρη και να καταργήσουν την βάση του δέκα, ώστε να μπαίνουν στα ΤΕΙ Λαθροχειρίας και Λοβοτομής και οι έσχατοι των καθυστερημένων, ώστε να μείνουν ανοιχτά τα διεσπαρμένα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα – Επαρχιακά Ρουσφέτια με καθηγητές εφάμιλλους της Ζιμπάμπουε και της Δαχομέης.
Θα σας πω κάτι που θα σας στεναχωρήσει, αδέρφια. Ο Γιώργος δεν μας πολυγουστάρει. Εμείς εδώ, οι Ογκλάλα Σιου, οι Μαυροπόδαροι Τσεγιέν και οι Απάτσι, που βρέθηκε να κυβερνάει, είμαστε πολύ πρωτόγονοι για τα αμέρικαν λίμπεραλ γούστα του. Είμαστε μονομπλόκ ορθόδοξοι κι Έλληνες το φρόνημα. Δεν είμαστε πολύχρωμοι, παρδαλοί, πολυπολιτισμικοί.
Ο Γιώργος λοιπόν νομίζει πως τώρα με όπλο τον ΦΟΒΟ και την κρίση, θα μας στρώσει, θα μας κάνει όπως μας ονειρευόταν: πληθυσμό πάτσγουορκ. Στο χωριό μου το λέμε κουρελού.
Θα φύγουν νύχτα και το 11% του Καραμανλή θα τους φαντάζει θρίαμβος. Θα φύγουν νύχτα, χωρίς ούτε τα χαρτιά τους να μαζέψουν και μαζί τους θα καταρρεύσει όλη η πρόστυχη μπαταρισμένη παράγκα της Μεταπολίτευσης. Θα πάρουν το ψευτοπροοδευτιλίκι τους και τα ρέστα από τα πλιάτσικα και θα φύγουν, γιατί ακόμη κι αν δανειστούμε με 0% επιτόκιο, με αγορά έρημο, μηδενική ανάπτυξη και χωρίς παραγωγική βάση, απλώς θα χρωστάμε ακόμη περισσότερα. Αυτοί έσπειραν τον πανικό, αυτοί επί δεκαετίες λαφυραγώγησαν, αυτοί θα θερίσουν τον δύσοσμο καρπό της Ήττας και της Φυγής μαζί με τις απονομιμοποιημένες κι αραχνιασμένες ιδέες τους.
Και τότε εμείς θα ‘χουμε το χρέος να ξαναχτίσουμε τα πάντα από την αρχή. Θα επιστρέψουμε στη γη μας και θα παράγουμε πάλι την τροφή μας.
Θα χτίσουμε πάλι την βιομηχανία μας και θα την βασίσουμε στην τεχνολογική έρευνα, με πρωτοπορία τα καλύτερα μυαλά μας.
Θα επανελληνίσουμε την Παιδεία μας με μέτρο και δείκτη τους Άριστους κι όχι την αρχή της ήσσονος προσπάθειας και της εξίσωσης προς τα κάτω.
Θα ορθολογικοποιήσουμε την Δημόσια Διοίκηση και θα κάνουμε το φορολογικό σύστημα πόλο έλξης για επενδύσεις κι όχι ανθρωποδιώκτη.
Θα αποκαταστήσουμε τα δυο αγκωνάρια του κοινού σπιτιού μας: την Φιλοτιμία και τον Πατριωτισμό. Το ισχυρότερο κίνητρο είναι το ηθικό. Κι αυτό μόνο Ένας μπορεί να το κάνει. Αυτός που ακούραστα, ακόμη κι όταν ήταν σχεδόν μόνος, εξακολουθούσε να μνημονεύει το αληθινό όνομα του Χρέους. Τώρα πια δεν είναι μόνος. Εμείς μαζί του στον Μαραθώνα, αυτοί συνοδοί του Ξέρξη και του Αρταφέρνη.
- Από το www.antinews.gr

16 Απριλίου 2010

«καλή πρόοδο»

Καλές σπουδές στα παιδιά μας!!!
«Καταργίτε η βάση του δαίκα για την ησαγογή στα παναιπιστιμία»

Νεοελληνική εκπαιδευτική τραγωδία

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από το βήμα – που απεικονίζει επαρκώς την νεοελληνική τραγωδία.

«Θυμάμαι την ανιψιά μου που για δύο συναπτές χρονιές δεν ήθελε να πάει στο σχολείο: η φιλόλογος, τραγική φιγούρα μητέρας που είχε χάσει το παιδί της από αυτοκτονία, «ξέσπαγε» στα άλλα τα παιδιά, τους μαθητές της. Η πολιτεία δεν είχε τρόπο να προστατεύσει αυτά τα άλλα παιδιά. Η εκπαιδευτικός, τραγική μάνα αλλά ακόμη τραγικότερη παιδαγωγός, παρέμενε ακλόνητη στη θέση της.

Φέρνω ακόμη στο μυαλό στρατιές ολόκληρες μητέρων να ταλαιπωρούνται γιατί τα παιδιά τους (σε τάξεις κρίσιμες, όπως η Α΄ Δημοτικού) «έμειναν πάλι χωρίς δάσκαλο, για δεύτερη φορά εφέτος». Εδώ δεν μεσολάβησε τραγικό συμβάν- παρά μόνο η τραγική αδιαφορία που ήθελε τους δασκάλους να μετακινούνται ως απρόσωπα πιόνια στο εκπαιδευτικό σκηνικό, εξυπηρετώντας συνήθως ρουσφέτια.

Το πικρό «Πάει αυτή η χρονιά» δεν είναι σπάνια επωδός στα χείλη στωικών γονέων που προφανώς δεν βλέπουν τρόπο να αντισταθούν στη μοίρα τους.

Στα μάτια μου είναι ζωντανή η εικόνα του βαριεστημένου διευθυντή («Εγώ δύο χρόνια θέλω για τη σύνταξη») που μαζί του, στον δρόμο προς τη σύνταξη, σέρνει και τα όνειρα των μικρών μαθητών, αποστερώντας τη σχολική ζωή τους από κάθε ίχνος πνοής, λαχτάρας για γνώση, για επικοινωνία. Η γκρίζα φιγούρα του διευθυντή αυτού, ο οποίος αισθάνεται κυρίαρχος της απραξίας στον μικρόκοσμό του, δεν δίνει λόγο σε κανέναν και δεν αμφισβητείται από κανέναν, δεν είναι δυστυχώς ξένη σε κανέναν- κανέναν που έχει περάσει από τη δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας.

Στο γκρίζο αυτό τοπίο ο μαθητής δεν είναι πουθενά. Περίπου του κάνουν χάρη που ασχολούνται μαζί του- όσο ασχολούνται. Ετσι κι αλλιώς, το πρόβλημά του (κατά βάση η εισαγωγή σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ιδρυμα) θα του το λύσουν άλλοι, δηλαδή το φροντιστήριο. Το σχολείο, στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, δεν εξυπηρετεί παρά μόνον ως ξυπνητήρι το πρωί και ως χαλαρή κοινωνική απασχόληση για να περνάει η μέρα. Η δουλειά γίνεται το απόγευμα, επί πληρωμή. Τους δύο μάλιστα τελευταίους μήνες οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου δεν πρόκειται να πατήσουν στο σχολείο. Οι γονείς τους θα πάρουν χαρτί απ΄ τον γιατρό για να δικαιολογήσουν τις 150 απουσίες που δικαιούνται, ώστε τα παιδιά να μπορούν αναπόσπαστα να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι καθηγητές θα δεχθούν το πλαστό πιστοποιητικό για όοολους τους μαθητές, συμπράττοντας αβίαστα στην απάτη που ενορχηστρώνεται από γονείς, γιατρούς και εκπαιδευτικούς με την... αιγίδα του υπουργείου Παιδείας. Ετσι θα προπονηθούν, γιατί αργότερα έρχονται τα χειρότερα: πώς θα συνεχίσουν τη λαμπρή τους σταδιοδρομία εξαπατώντας την Εφορία, το Σύστημα Υγείας και εν γένει καθετί που ανήκει σ΄ αυτό το κράτος και υποτίθεται τους υπηρετεί- αλλά κατά βάθος αξίζει τον χλευασμό τους.

Κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα στην ελληνική «δωρεάν» και «υποχρεωτική» εκπαίδευση για δεκαετίες και δεκαετίες... Οι εκπαιδευτικοί προσλαμβάνονται, τοποθετούνται, μετακινούνται, αποσπώνται και συνταξιοδοτούνται με κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα εκείνων που εκλήθησαν να υπηρετήσουν: των μαθητών τους δηλαδή. Υπάρχουν οι φωτισμένοι δάσκαλοι και καθηγητές που τα παιδιά τούς θυμούνται πάντα με συγκίνηση και υπάρχουν οι άλλοι, οι πολλοί, που δεν αισθάνονται την υποχρέωση για τον πενιχρό μισθό τους να δώσουν και ένα κομματάκι απ΄ την ψυχή τους σε αυτή τη δουλειά- έτσι κι αλλιώς κανένας δεν θα τους κρίνει. Η ανεπάρκεια του συστήματος αναπαράγεται εσαεί, αφού αυτό όλους βολεύει: τους εκπαιδευτικούς που, αν και υπεράριθμοι, δεν βρίσκονται ποτέ εκεί όπου οι υπηρεσίες τούς χρειάζονται, τους πολιτικούς που πουλάνε εξυπηρετήσεις μετακινώντας τους εκπαιδευτικούς και τους φροντιστές που βγάζουν χρήματα λόγω της ανεπάρκειας του συστήματος. Οι μόνοι χαμένοι είναι οι μαθητές και οι οικογένειές τους.

Και τώρα έρχεται ένα γενναίο νομοσχέδιο που θέλει να... σπάσει τα αβγά. Που βάζει τέρμα στις ανεξέλεγκτες αποσπάσεις και μεταθέσεις, κατοχυρώνοντας την- αυτονόητη- έννοια της συγκεκριμένης οργανικής θέσης σε κάθε συγκεκριμένη σχολική μονάδα. Που εισάγει την έννοια της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ως προς την καταλληλότητά τους τόσο στην αρχή της σταδιοδρομίας τους όσο και στη διάρκεια. Που αναγκάζει επιτέλους τους διευθυντές των μονάδων να καταρτίζουν πλάνο δράσης και έκθεση πεπραγμένων για να ενημερώνουν όχι μόνο τους προϊσταμένους τους, αλλά και τους γονείς των μαθητών τους. Που θέλει να κάνει τους εκπαιδευτικούς να σέβονται τη δουλειά τους, ώστε- ελπίζουμε- τελικά να εμπνεύσουν και τον σεβασμό των μαθητών τους. Που αύριο θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα πρέπει να βγάλουν τα κάστανα απ΄ τη φωτιά της κακοδιαχείρισης των προγόνων τους και να απολογούνται στις Βρυξέλλες. Ας ελπίσουμε ότι τα αβγά θα σπάσουν και οι αυριανοί πολίτες θα έχουν την εκπαίδευση που τους αξίζει. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα οι μαθητές θα έρχονται πρώτοι στις προτεραιότητες του εκπαιδευτικού συστήματος »

13 Απριλίου 2010

Οι ιδιοκτήτες της βόμβας που σκότωσε των Αφγανό.

Ποιών η βόμβα έσκασε στα χέρια του 15χρονου Αφγανού; Μα των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ φασιστών του indymedia και CIA. Φανταστείτε αν δεν ήταν γνωστοί οι δράστες σε ποιους θα το χρέωναν και τι θα γινόταν τώρα στην Αθήνα και στα κανάλια των γκεμπελίσκων.

Η αποκαθήλωση της ιστορίας


Η αποκαθήλωση της ιστορίας συνεχίζεται. Τι να ενόχλησε τάχα και ο πίνακας του Θεοδώρου Βρυζάκη «H Ελλάς ευγνωμονούσα». Ιδού τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους κυβερνώντες. Ελληνοποίηση των λαθρομεταναστών και αποκαθήλωση των Εθνικών συμβόλων. Τα περί οικονομίας είναι στάχτη στα μάτια, άλλα τους απασχολούν. Πρόσθετες πληροφορίες – εδώ.

Ιδού οι πραγματικοί αντισημίτες ( οι ραββίνοι )

Ποιοι κατέδιδαν στους γερμανούς τους εβραίους της Θεσσαλονίκης;
Για να δούμε ποιοι ήταν οι αντισημίτες ;

8 Απριλίου 2010

Περί εθνομηδενιστών ο λόγος

Από το περιοδικό Άρδην-εφ. Ρήξη – εδώ – άρθρο περί Θάλειας
Η τοποθέτηση της Θ. Δραγώνα στην Γενική Γραμματεία του υπουργείου Παιδείας, ξεσήκωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, θύελλα αντιδράσεων. Τούτο ήταν απόλυτα φυσιολογικό, μιας και η Θάλεια Δραγώνα έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί με άρθρα, στα βιβλία και τις παρεμβάσεις της με θέσεις που θίγουν το κοινό αίσθημα του ελληνικού λαού.

Σε πλήρη ευθυγράμμιση με το κλίμα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης αυτοκρατορίας, που θέλει τον άνθρωπο έναν ανέστιο υπήκοο της δικτατορίας της αγοράς, η Θ. Δραγώνα προωθεί εδώ και χρόνια μέσα από τα άρθρα και τα βιβλία της μια νέα, αποεθνικοποιημένη, εργαλειακή εκδοχή της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με την κυρία Δραγώνα, το σχολείο θα πρέπει να προσαρμοστεί πλήρως στην νέα «παγκοσμιοποιημένη» πραγματικότητα της χώρας μας εγκαταλείποντας κάθε αναφορά στο συλλογικό φαντασιακό αυτής της κοινωνίας, τις ιδιαίτερες αξίες, τα ήθη, τα έθιμα και τον πολιτισμό της. Για την κυρία Δραγώνα, όλα αυτά, καταδικάζονται συλλήβδην ως οπισθοδρομικός εθνοκεντρισμός.

Δίχως όλα αυτά δεν υπάρχει παιδεία. Ένα δήθεν «πολυπολιτισμικό», δίχως ταυτότητα σχολείο είναι ένα φαστ φουντ σχολείο που μεταδίδει ξερές πληροφορίες και κούφιες δεξιότητες, φτιάχνοντας πειθήνιους υπηκόους και άκριτους καταναλωτές.

Δίχως όλα αυτά δεν υπάρχει κοινωνία. Εάν κατεδαφίσουμε τη συλλογική ταυτότητα των Ελλήνων τι θα απομείνει; Μια πολυεθνική βαβέλ, όπου επικρατεί ο πόλεμος των διαφορετικών ομάδων μεταξύ τους, μέσα σε συνθήκες ατομισμού, εξαθλίωσης, εγκληματικότητας και φτώχειας.

Δίχως όλα αυτά, τέλος, δεν υπάρχει ελευθερία. Ένας λαός συγκροτείται σε ελεύθερο σώμα, διεκδικώντας την δική του κουλτούρα, τα ήθη, τα έθιμα, τον πολιτισμό και την μνήμη του παρελθόντος του. Δίχως αυτά, καταλήγει δούλος στα χέρια των πολυεθνικών, των ελίτ, και των πρεσβειών.

Και βέβαια, καθ’ όλη την διάρκεια της νεώτερης –τουλάχιστο– ιστορίας του, ο ελληνικός λαός έχει δώσει αγώνες για την ελευθερία και την δικαιοσύνη, αγώνες παγκόσμιας ακτινοβολίας, μπροστά στους οποίους οι εφήμεροι τεχνοκράτες φαντάζουν, βεβαίως, ελάχιστοι.

Εξάλλου, τι καλύτερη απόδειξη για το επικίνδυνα αδιέξοδα που ελλοχεύουν πίσω από τις απόψεις της Θ. Δραγώνα από το γεγονός ότι, για τα τελευταία 15 χρόνια, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν διαλύσει την ελληνική εκπαίδευση, καθοδηγούνται και καταρτίζονται από τους ομοϊδεάτες της στα παιδαγωγικά ινστιτούτα και τα αντίστοιχα τμήματα του πανεπιστημίου. Για να μην μιλήσουμε για τα ευρωπαϊκά προγράμματα των εκατομμυρίων ευρώ που διαχειρίζονται οι συνοδοιπόροι της κ. Δραγώνα, αλλά και πολύ συχνά η ίδια.

Οι κυβερνώντες και οι απολογητές τους γνωρίζουν πολύ καλά, ότι εξαιτίας όλων αυτών, η επιλογή τους δεν επικροτείται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και στον αγώνα τους για την υπεράσπιση της Θ. Δραγώνα, το μόνο που μπορούν να επικαλεστούν είναι το σκιάχτρο της Άκρας Δεξιάς, γιατί δίχως αυτό, οι νεοφιλελεύθεροι εθνομηδενιστές και οι λοιποί κοσμοπολίτες υποστηρικτές της, είναι σίγουρο ότι θα ήταν στριμωγμένοι στην γωνία.

Είτε το θέλουν, είτε όχι όμως, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιτίθεται στις θέσεις που πρεσβεύει η Θ. Δραγώνα για το περιεχόμενο της ελληνικής εκπαίδευσης –όπως επίσης αντέδρασε και στην καθιέρωση του άθλιου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που στήριζε η ίδια και άλλοι συνοδοιπόροι της. Η απομάκρυνσή της από τη θέση της, λοιπόν, είναι πρώτα και κύρια ζήτημα δημοκρατίας. Κι αφού δέχεστε ότι ο λαός είναι τυπικά κυρίαρχος, τότε είστε υποχρεωμένοι να σεβαστείτε την βούλησή του, και να αποσύρετε την Θ. Δραγώνα από τη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας.

Περιοδικό Άρδην-εφ. Ρήξη

Τεστ δημιουργίας ανθρωπομάζας

Στην Αμερικάνικη τηλεόραση κάποτε προβλήθηκε εκπομπή με το παρακάτω σκηνικό. Τέσσερις άνθρωποι ως θεατές-μαθητές καλούνταν να απαντήσουν τι ήταν αυτό που έβλεπαν ( οι τρεις ήταν γνώστες της σκηνοθεσίας και ο τέταρτος ελεύθερος με άγνοια του στόχου).
Άσκηση : τους δείχνουν ένα αντικείμενο και τους ρωτούν τι είναι αυτό. Αυτοί δίνουν τις παρακάτω απαντήσεις.

Άσκηση 1η : Τους δείχνουν ένα μήλο
Απαντήσεις : 1ος – πορτοκάλι, 2ος – πορτοκάλι, 3ος – πορτοκάλι, 4ος – μήλο.

Άσκηση 2η : Τους δείχνουν ένα τραπέζι
Απαντήσεις : 1ος – κρεβάτι, 2ος – κρεβάτι, 3ος – κρεβάτι, 4ος – τραπέζι.

Άσκηση 3η : Τους δείχνουν ένα τρίγωνο
Απαντήσεις : 1ος – τετράγωνο, 2ος – τετράγωνο, 3ος – τετράγωνο, 4ος – τρίγωνο ( απαντά κοιτώντας τους άλλους περίεργα)

Το τεστ συνεχίζεται πολλές φορές ενώ ο τέταρτος πριν απαντήσει κοιτάζει τους άλλους όλο και με μεγαλύτερη απορία και έκπληξη – δίνει όμως ακόμα την σωστή απάντηση.

Άσκηση Νη : Τους δείχνουν ένα μπουκάλι
Απαντήσεις : 1ος – ποτήρι, 2ος – ποτήρι, 3ος – ποτήρι, 4ος – αφού κοιτά τους άλλους με περιέργεια – απορία και τρόμο απαντά πλέον και αυτός ποτήρι.

Τέλος προγράμματος : Στόχος επετεύχθη !!!

ΣΧΟΛΙΟ
Ας αναλογισθούμε τι γίνεται καθημερινά στην τηλεόραση για θέματα αιχμής που προπαγανδίζεται και προβάλλεται με σκαιότατο τρόπο η μία άποψη.
Ο παρουσιαστής και υποτίθεται ανιδιοτελής – οικοδεσπότης - στήνει συζήτηση για ένα θέμα προβάλλοντας σαφώς την δική του θέση. Σε πάνελ 10 ατόμων έχει 9 που υπερασπίζονται την θέση του και έναν με αντίθετη άποψη. Κατά την «συζήτηση – προπαγάνδα» οι 9 μιλούν συνεπικουρούμενοι από τον παρουσιαστή. Όταν αρχίσει να μιλά ο 10ος αρχίζουν οι υπόλοιποι 10 τις κραυγές με την συμφωνία και παρότρυνση του παρουσιαστή.
Ο 10ος είναι δύσκολο να αποδεχτεί την άποψή τους, ο τηλεθεατής όμως ως αποδέκτης αυτής την απίστευτης προπαγάνδας στο τέλος έντρομος αποδέχεται την γνώμη των «πολλών».
* Το σκηνικό είναι σαφώς χειρότερο από αυτό του αμερικάνικου πειράματος όπου η διαδικασία ήταν εν σιωπή χωρίς κραυγές.
** Ας σκεφτούμε τα θέματα που παρουσιάζονται με αυτή την σκηνοθεσία για να δούμε πως στη χώρα μας πολτοποιούν τον άνθρωπο και τον μετατρέπουν σε ανθρωπομάζα.

Χριστός Ανέστη

Χριστός Ανέστη, ας ελπίσουμε και η Ελλάς !