Ο Πέτρος, ένας από τους χιλιάδες άστεγους της Αθήνας, το Σάββατο, 20 Δεκέμβρη, κοιμόταν πάνω σε χαρτόνια και σε εφημερίδες, πίσω από το Δημαρχείο. Η νύχτα ήταν απ' αυτές τις νύχτες που δαγκώνουν. Εκείνος, όμως, έδειχνε ευτυχισμένος. Και είχε τους λόγους του. Το αξύριστο και ταλαιπωρημένο - μάγουλό του ακούμπαγε πάνω στην «Απογευματινή». Στη σελίδα 38. Πάνω στο «Μεγάλο Γκαλά»!
«Ολα τα τραπέζια στολισμένα μοναδικά, μαγικές μελωδίες, απόλυτα εναρμονισμένες με το κλίμα της βραδιάς, και επώνυμα πρόσωπα που αντάλλαξαν ευχές και απόλαυσαν λεπτές γεύσεις στο ολοκαίνουριο «Φουαγιέ των Μουσών... Διακρίναμε, ανάμεσα σε άλλους, τον Βαρδή και τη Μαριάννα. Βαρδινογιάννη, τον Γιάννη και τη Βίκυ Φιλίππου, το ζεύγος Δασκαλάκη, τον Δημήτρη Κοντομηνά και τη Σίσσυ Παπαδήμα, τον Αντώνη και την Ελενα Λυμπέρη, την Αντα Βωβού, καθώς και την Ελένη Μενεγάκη μαζί με το σύζυγό της, Γιάννη Λάτσιο».
Α, ρε μπαγάσα Πέτρο, τι ζεστασιά και αυτή! Και τι τιμή! Μόνος εσύ από τις 17.000, περίπου, άστεγους, είχες την τύχη να πέσεις πάνω στο Χριστουγεννιάτικο φιλανθρωπικό γεύμα της Δημάρχου. Πάνω σε όλα αυτά τα εδέσματα με τις «λεπτές γεύσεις», τα ανεπανάληπτα ποτά», τις «μαγικές μελωδίες». Μόνος εσύ -γιατί εσύ ξέρεις και ξεχωρίζεις εφημερίδες- ήσουν ο τυχερός να ακουμπήσεις το μάγουλό σου πάνω στα μάγουλα αυτών των ανθρώπων. Να μυρίσεις παριζιάνικες κολόνιες, τα αρώματα. Να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με όλα αυτά τα «λαμπρά» ονόματα. Στο γεύμα των 500 ευρώ το άτομο!
Αλλά, Πέτρο, δεν είναι που έφαγες και ήπιες, που τραγούδησες και χόρεψες, που φλέρταρες. Το δείπνο, όπως γνωρίζεις, είχε και «καλό σκοπό». Τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν θα πάνε στο «κέντρο απεξάρτησης και θεραπευτικής αγωγής» του Δήμου της Αθήνας. Γι' αυτό χαμογελάς μπαγάσα. Εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει. Εσύ χαπακώνεσαι, από τη χαρά σου που γεννήθηκες φτωχός, και όλοι αυτοί οι θαυμάσιοι κύριοι και κυρίες αγωνιούν και ιδρώνουν για το δικό σου παρόν και μέλλον, μέσα -στις ανθυγιεινές συνθήκες!- «στο παλάτι των τεχνών», όπου όλα «ήταν γεμάτα λάμψη».
«Ομως, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «δεν ήταν (μόνον) η αρχοντιά των συνδαιτυμόνων και η πολυτέλεια που κυριάρχησε, αλλά και η σκέψη ότι τέτοιες μέρες μπορεί να τις βιώσουμε με ένα και μοναδικό τρόπο, αυτόν που στρέφει το εσωτερικό «βλέμμα», τον αληθινό ψυχισμό μας, στο δρόμο της συνύπαρξης φτωχών και πλουσίων, επιτυχημένων αλλά και σε όσους η ζωή παραμέρισε επειδή δεν άντεξαν το βάρος της».
Κοίτα, ρε Πέτρο, υψηλή φιλοσοφία! Κοίτα σε τι πρόσωπα πάνω έχεις ακουμπήσει το αξύριστο μάγουλό σου. Πάνω σε μοναδικούς ανθρώπους, που με κάθε παρόμοια ευκαιρία, πότε στη Μύκονο και πότε στην Ελβετία, πότε στις Βερσαλλίες και πότε στο νέο Μέγαρο «των τεχνών» του Λαμπράκη, ενώ έχουν πέσει πάνω στους σολομούς και τις καρδιές πουλιών, πάνω στο Mille Feuille Συναγρίδας Perigourdine, πάνω στα μικρά φιλέτα «Charolais» με Foie Gras και Συμφωνίας Λαχανικών, βουτηγμένοι μέσα στους ήχους της Ρωσικής Αυτοκρατορικής Ορχήστρας Αντρέγιεφ, βρίσκουν το χρόνο να «στρέψουν το εσωτερικό «βλέμμα» τους σε σένα. Σε σένα που κείτεσαι στην πλατεία θεάτρου. Σε σένα που ξύνεις τα... σου γιατί έχουν μαζέψει ψείρες.
«Ηταν βραδιά γεμάτη λάμψη σε έναν ουρανό όπου έλαμπαν τα αστέρια της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς και της φροντίδας για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, σε μέρες όπου συχνά κυριαρχεί ο ευδαιμονισμός και λησμονιέται η ανάγκη τα πάθη και οι έγνοιες όσων δε χωρούν στην εορταστική ατμόσφαιρα της πόλης».
Δε χωράς, ρε, Πέτρο! Δε χωράς μέσα στην «εορταστική ατμόσφαιρα», αλλιώς εσύ θα ήσουν το «πρώτο τραπέζι πίστα» στο «Φουαγιέ των Μουσών». Για σένα έγινε το πάρτι! Οι άνθρωποι αυτοί, αυτοί οι δυστυχισμένοι συνάνθρωποί μας, με το «εσωτερικό βλέμμα», μπουκιά δεν κατέβαζαν και να μη σε σκεφτούν. Ολο για σένα κουβέντιαζαν. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που μιλώντας για σένα και για το μέλλον σου, τους παίρνανε τα κλάματα. Εκεί να δεις σπαραγμό. Δεν ήταν γιορτή αυτή, πίστεψέ με, κηδεία ήταν. Ακουγες ονόματα, έβλεπες πρόσωπα και δεν πίστευες στα αυτιά σου και στα μάτια σου. Σκατά Χριστούγεννα πέρασαν, σου λέω.
Ενώ εσύ! Α, ρε Πέτρο, εσύ!.. Εσύ, που είσαι το αντικείμενο του πόθου τους, περνάς ζωή χαρισάμενη πάνω στην «Απογευματινή» και τα χαρτόκουτα. Τυχερέ!
Του
Νικου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου