Όταν ο «εχθρός» γίνεται «νόημα ζωής»

Στην εποχή της ολικής αποδόμησης, ο νέοι μας ψάχνουν για νόημα ζωής. Τις τελευταίες δεκαετίες κυρίαρχος στόχος του συστήματος ήταν τα κεφάλια της νέας γενιάς. Από πού θα άρχιζαν; Φυσικά από τους δασκάλους. Από ποιους δασκάλους; Από τους δασκάλους των δασκάλων. Από τους «καθηγητές» των παιδαγωγικών ακαδημιών ή τμημάτων του Πανεπιστημίου.
Επ’ ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, τιμώμενων ως Αγίων των γραμμάτων (στην πραγματικότητα είναι αυτοί που συνέδεσαν την Αρχαία Ελλάδα με τον Χριστιανισμό), ας θυμηθούμε την άποψη της Τζάνη («καθηγήτριας» του παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών) για τον Άγιο Ιωάννη των Χρυσόστομο «Εγώ τον αποκαλώ βρωμόστομο».
Οι μαθητές της Τζάνη (δάσκαλοι), θα πουν στους μαθητές τους αυτά που διδάχτηκαν από την Τζάνη;
Πολλοί δυστυχώς τα είπαν! Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα.
Μεγάλος αριθμός των παιδιών μας, χωρίς κανέναν προσανατολισμό ζωής, ψάχνει για νόημα ζωής. Στην αναζήτηση αυτή φαντασιώνεται εχθρούς..
Οι εχθροί μπορεί να είναι οι «μπάτσοι», οι «φασίστες», οι «παναθηναϊκοί», οι «ολυμπιακοί».
Διαρκώς φαντασιώνονται βαρβάρους (κατά Καβάφη)
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
Με ένα στόχο ζουν και υπάρχουν «σε ποιους θα επιτεθούν αύριο»!
Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ο καρπός των σπόρων που έσπειραν οι: Τζάνη, Δραγώνα, Φραγκουδάκη, Ρεπούση και πολλοί άλλοι που για την "καριέρα τους" είχαν ανάγκη την εύνοια των ανωτέρω "αφεντικών τους"!